In augustus 1845 begon het met kleine zwarte stipjes op aardappelplanten, die zich met een ongelofelijke snelheid vermenigvuldigden. Het blad verdorde en viel bij de minste of geringste aanraking of een zuchtje wind van de stengel af. De stengels stonden erbij alsof ze zwart verbrand waren. Het aardappelveld wasemde een ondragelijke stank uit. De knol verrotte en in veertien dagen tijd was de hele aardappeloogst vernield. En dit ging zo enkele jaren door. Ook in Gilze en Rijen ontstond daardoor voedselgebrek. De prijs van de aardappelen verdrievoudigde en die voor roggebrood (een alternatief) verdubbelde.