Op het eind van de zestiende eeuw kwam in Europa het roken van tabak in een pijp in zwang. Het gebruik van pijproken drong ook tot Gilze en Rijen door. Pijproken in de openlucht of bij brandbaar materiaal was niet zonder brandgevaar. Als een vonk uit een pijp waaide en op een strooien dak terecht kwam, kon dat een grote brand veroorzaken. In 1723 kwam er dan ook een verbod op brandende pijpen op de openbare weg, buiten het huis op het erf, in schuren, stallen of in de turfschop.
Om het uitwaaien van vonken tegen te gaan, kwamen er metalen sluifjes of hoosjes (vonkenvangers) in de handel, die op de kop van de pijp werden gezet.
